XXII

Stephanie:
 Westchnęłam zdenerwowana. Ubrana i gotowa na to co miało za chwilę się stać zabrałam swój notes i płytę z torby.Byłam ciekawa jak wszyscy zareagują na niespodziankę. Wepchnęłam telefon do spodni i zeszłam na dół. W kuchni nikogo nie było oprócz mojego taty, więc przysiadłam się do niego.
 - Dzień dobry słoneczko - uśmiechnął się do mnie. - Chcesz coś może zjeść? Mamy caaałą lodówkę dla siebie - zachichotał.
 - Wezmę jabłko, nie mam ochoty na nic innego - szepnęłam. Wzięłam kęs i spojrzałam na mężczyznę, który właśnie przyglądał się rzeczom w mojej dłoni. Szybko schowałam wszystko pod blat, jak gdyby nigdy nic wzięłam kolejny gryz owocu.
 - Co to? - wskazał na miejsce gdzie chowałam "niespodziankę".
 - Dowiesz się w swoim czasie, tato - wyszczerzyłam zęby. Wiedziałam, że wszystkich zaskoczę swoją propozycją, ale wolałam to zostawić do czasu, kiedy będziemy w studiu.
 - No dobrze, więc chodźmy już - wstał ochoczo i złapał moją dłoń. Wyszliśmy na dwór gdzie powoli robiło się coraz cieplej. James i Greg stali przed wyjściem. Przywitałam się z mężczyzną, a chwilę potem szliśmy już długim korytarzem wprost do studia. Ręce drżały mi okropnie, a płyta i kartki w dłoni prawie spadły na podłogę. Spojrzałam na telefon z nadzieją, ale kolejny raz się zawiodłam. Wepchnęłam urządzenie pośpiesznie do kieszeni i usiadłam na fotelu przed wielkim panelem z milionem kolorowych pokręteł i światełek.
 - No to zabierajmy się do roboty, żeby nie tracić czasu - zaczął Wilson. - Jeszcze jedna kwestia - zwrócił się do mnie. - Masz zamiar śpiewać covery, czyż nie? - spojrzał na mnie oczami pełnymi ciepła.
 - Tak właściwie to mam coś, specjalnie przygotowałam - zachichotałam widząc zaskoczoną minę taty. - Chciałam, żeby to była niespodzianka. jest tu kilkanaście moich kawałków - wyciągnęłam przed siebie kartki. - A tu podkłady - podałam mężczyźnie płytę.
 - To może najpierw to przesłuchamy, a ty idź już tam się przygotować. Za chwilę powiem ci co dalej, dobrze? - uśmiechnął się. Przytaknęłam, obracając się na pięcie w stronę drzwi prowadzących do sali nagrań. Otworzyłam je delikatnie i weszłam czując narastający ból brzucha. Usiadłam na jakimś kartonie cały czas zerkając na trójkę słuchającą właśnie moich kawałków. Przekartkowałam kilka razy przygotowany tekst, a po kilkunastu minutach usłyszałam jak drzwi się otwierają. Stał w nich mój ojciec.
 - Stephi, nie miałem pojęcia, że...
 - Nic ci nie mówiłam, bo nie wiedziałam czy wypali. Więc jak? Możemy spróbować? - spojrzałam na producenta.
 - Oczywiście, że tak. Którą piosenkę chcesz pierwszą? - spytał.
 - Niech pan puści numer siedem - zadrżałam.
 - Dobrze, Stephanie,  uspokój się, wszystko będzie dobrze. Jeżeli nie będziesz dawała rady to możemy próbować tyle razy, aż się uda - odruchowo przyłożyłam dłoń do kieszeni, gdzie znajdował się mój telefon. Westchnęłam i pokiwałam głową na znak, że rozumiem. Założyłam pośpiesznie słuchawki, spojrzałam w jeden punkt przed sobą czekając, aż usłyszę muzykę...

Matthew: 
 Eghh, obudziłem się, a moja głowa "pękała w szwach". Chyba wczoraj przesadziłem. Nie spałem całą noc przez nadmiar energii. Kiedy jednak wszystkie specyfiki wyparowały z mojego organizmu ogarnęła mnie rozpacz. Zacząłem się zastanawiać co zrobiłem, że straciłem najważniejszą osobę w moim życiu. W czym zawiniłem, że Stephanie odsunęła się ode mnie. Spojrzałem na zegarek - była czternasta. Wywlokłem się z łóżka i poszedłem do kuchni. Nie miałem na nic siły ani ochoty. Zabrałem chipsy z blatu i puszkę piwa z lodówki, po czym rozsiadłem się na fotelu przed telewizorem. W głowie ciągle widziałem Stephi, a na wargach czułem smak jej ust.

Stephanie:
 Pierwsza piosenka poszła całkiem dobrze. Po drugiej prbie mieliśmy ją skończoną. Wiedziałam, że teraz będę musiała wybrać kolejną, więc...
 - Panie Wilson, poproszę dziesiątkę - powiedziałam, a moje wargi zadrżały. Napisałam tą piosenkę dla Matt'a. Po tym co się pomiędzy nami stało musiałam jakoś odreagować i to był mój pierwszy pomysł. Teraz zwątpiłam w swoją decyzję. Moje oczy nagle się zaszkliły. Przetarłam powieki, mając nadzieję, że to zatrzyma łzy.

Czytaj z muzyką: http://www.youtube.com/watch?v=NGFSNE18Ywc (ważny jest też sens tekstu, wiec zajrzyjcie tutaj http://www.tekstowo.pl/piosenka,avril_lavigne,nobody_s_home.html i przeczytajcie tłumaczenie)

Well I couldn't tell you why she felt that way, 
She felt it everyday 
And I couldn't help her,
I just watched her make the same mistakes again 

*Odnalazłam wzrok Greg'a. On rozumiał, on wiedział. Spojrzał na mnie, a wtedy nie potrafiłam zatrzymać tego co właśnie miało się stać. Słony płyn płynął po mojej twarzy, a mój śpiew zamienił się w jęk. Widziałam przerażenie wypisane na twarzach mężczyzn. Muzyka zatrzymała się, a ja osunęłam się na kolana.*

 Świat dookoła zaczął czernieć. Nie słyszałam, ani nie widziałam tego co działo się dookoła. Byłam za słaba, by się uspokoić. Po chwili czyjeś ramiona mnie objęły i mocno przytuliły. Wtuliłam się w klatkę Greg'a. Mój tato zaraz mu zawtórował, a pan Wilson nie wiedział co zrobić, więc stał ze smutnym wyrazem twarzy. Zawiodłam się. Zawiodłam sama siebie. Sądziłam, że potrafię zamknąć to wszystko w środku... Ta piosenka przypomniała mi wszystkie momenty spędzone razem z Matthew. Teraz byłam tylko jego przeszłością, wiedziałam to. Gdyby mu chociaż jeszcze trochę zależało to by się odezwał, a on najwyraźniej bawił się lepiej sam w Nowym Yorku.
 Po chwili nastolatek wyleciał z sali. Nie wiedziałam dlaczego, ale nie obchodziło mnie to - wtuliłam się w tors ojca, który przykląkł obok mnie. Ciągle szeptał mi do ucha, że wszystko będzie dobrze, ale ja wiedziałam, że nie będzie. Nic nie będzie tak jak wcześniej.

Gregory:
 Nie mogłem zostawić jej w takim stanie. Nie pozwolę, żeby cierpiała. Nie chcę, żeby znowu płakała, zresztą po części z mojej winy. Szybko wyszedłem opracowując plan. Sięgnąłem po swój telefon i wybrałem pośpiesznie numer, martwiąc się czy odbierze. Po trzecim sygnale traciłem nadzieję, a w momencie kiedy miałem nacisnąć czerwoną słuchawkę usłyszałem męski głos po drugiej stronie.
 - Czego chcesz? - warknął Matthew.
 - Posłuchaj mnie teraz uważnie i nie przerywaj- odpowiedziałem. - Matt, nie miałem bladego pojęcia, że z nią jest tak źle...
 - Co? Co zrobiłeś Step?! - krzyknął.
 - Ja nic. Oboje zrobiliśmy. Ona cierpi, cholernie cierpi. Nagrywała dzisiaj, a kiedy zaczęła się piosenka, którą najwyraźniej napisała o tobie osunęła się na podłogę i zaczęła ryczeć. Atak \paniki. Sądzę, że to tylko ty jej pomożesz. Wiem, że się nienawidzimy, ale łączy nas Stephanie. Przyjedź... - Nie usłyszałem odpowiedzi. Zachowywałem się cicho, by dać mu chwilę do namysłu.
 - Wyślij mi adres, będę najszybciej jak się tylko da - beep, beep, beep. Rozłączył się. Westchnąłem i schowałem telefon do kieszeni spodni, kierując się do sali nagrań.

Perspektywa "niczyja": 
 Gregory prosząc Matt'a o przyjazd nie miał bladego pojęcia co zrobił i nie domyślał się do czego może dojść, kiedy chłopak przybędzie na miejsce. Nie był w stanie ocenić jak mocne są uczucia, którymi Matt darzy dziewczynę. Nie wiedział co może się stać, kiedy w grę wchodzi miłość.

__________________________________________
CZYTASZ=KOMENTUJESZ. :* 


 Nie mogę zaprzeczyć, że rozdział mi się podoba. W końcu stworzyłam coś dłuższego i przepraszam za jakiekolwiek błędy, bo koniec piszę właśnie teraz, siedząc u cioci z jej laptopem na kolanach. Obiecałam, że kolejna część pojawi się dzisiaj, więc jest. ;) Kiedy pisałam moment z piosenką sama zaczęłam ryczeć, a łzy kapały mi na klawiaturę, przez co miałam drobne trudności, ale jest okej. :) Mam nadzieję, że wam też przypadnie ten wpis do gustu. :* Tak naprawdę mogłabym pisać dalej, jeszcze dzisiaj wieczorem, kiedy wrócę do domu, ale sonda się nie skończyła. Muszę czekać na jej wyniki, by wiedzieć co dalej. :P


Czekam na Wasze opinie. <3 Co dalej? Co stanie się kiedy Matthew przyjedzie? Czy znowu dojdzie do starcia pomiędzy chłopakami? Jak zareaguje Stephi na widok ukochanego?